Συγγραφέας Έρευνας: Καρέκου Ευφροσύνη, Ρεφλεξολόγος. Έτος 2007.
Η Παρουσίαση της Έρευνας έγινε στην 6η Ημερίδα Ρεφλεξολογίας το 2007 στο Πολιτιστικό Κέντρο Παλαιού Φαλήρου.
Ο άνθρωπος διαθέτει πολλή δύναμη. Υπάρχει έμφυτο κουράγιο μέσα του και όταν θελήσει να μεταμορφώσει την ζωή του μπορεί να το κάνει.
Τα παραμύθια και οι παιδικές ιστορίες είναι πλούσιες πηγές υλικού που μας αποκαλύπτουν αυτό το κουράγιο – τη θέληση – αρκεί να δούμε τον συμβολισμό τους. Ένα παραμύθι που δείχνει πολλή καθαρά την πορεία της μεταμόρφωσης του ανθρώπου είναι ο Υπέροχος Μάγος του ΟΖ.
Σ’ αυτή τη γνωστή παιδική ιστορία, η Ντόροθι αναγκάζεται να αναζητήσει πλευρές του εαυτού της που δεν ήξερε καν ότι έχει, όπως ένα θάρρος και μια ευφυΐα πολύ πέρα από τις ικανότητες της νεαρής ορφανής που άφησε τη Θεία Εμ πίσω στο Κάνσας. Ο Μάγος του Οζ, παρουσιάζει τις προκλήσεις της επιβίωσης που αντιμετωπίζουμε όλοι όταν βαδίζουμε το δικό μας δρόμο από κίτρινα τούβλα. Η Ντόροθι είναι το «Ορφανό Παιδί» (το ορφανό παιδί είναι ο κύριος χαρακτήρας στις περισσότερες γνωστές παιδικές ιστορίες: Κοριτσάκι με τα σπίρτα, Χιονάτη Σταχτοπούτα). Ένα «ορφανό παιδί», επειδή νιώθει από τη γέννηση του σαν να μην είναι μέρος της οικογένειας του, αναγκάζεται να αναπτύξει από νωρίς την ανεξαρτησία του στη ζωή.Στην αρχή της ιστορίας πλησιάζει ένας κυκλώνας. Με αυτόν τον τρόπο συμβολίζεται τι χάος και ο επερχόμενος μετασχηματισμός.Καθώς ο κυκλώνας φτάνει απειλητικός, η Ντόροθι τρέχει στο υπόγειο καταφύγιο, στην προσπάθεια της να μείνει με τους δικούς της ανθρώπους. Οι άλλοι όμως δεν την ακούνε και έτσι δεν επιτρέπουν την παραμονή της μαζί τους. Για να προστατευθεί μαζί με τον αγαπημένο της σκύλο τον Τότο, τρέχει πίσω στο σπίτι. Καθώς ο κυκλώνας σηκώνει το σπίτι στον αέρα, η Ντόροθι χτυπά το κεφάλι της στο κεφαλάρι του κρεβατιού και χάνει τις αισθήσεις της (υποχρεωτικά γιατί σε συνειδητό επίπεδο δεν θα μπορούσε να αντέξει την πραγματικότητα, αυτά που συμβαίνουν).Ολόκληρη η ζωή της Ντόροθι ρουφιέται από το χάος και αρχίζει η περιδίνηση, ώστε να ανασυσταθεί συμβολικά. (Όταν επέλθει το χάος στη ζωή μας, υπάρχουν δύο μόνο επιλογές: ή να χαθούμε ή να αρχίσει η αναδόμηση ενός πιο συνειδητού εαυτού).
Το σπίτι μετά τον κυκλώνα πέφτει στο Οζ, όπου η Ντόροθι αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι έχει διαχωριστεί από το οικείο περιβάλλον της, ότι όλα αυτά συμβαίνουν μόνο σ’ αυτή και όχι στη φυλή και ότι πρέπει να βρει μέσα της τη δύναμη και το κουράγιο να αντέξει αυτά που την περιμένουν(βιώνει την υπαρξιακή μοναξιά). Γύρω της βλέπει τα μικρά Μάντσκις (τους ιθαγενείς του τόπου) που αντιπροσωπεύουν κομμάτια του εαυτού της. Όπως συμβαίνει σε όλες τις πνευματικές αναζητήσεις, αρχίζει να αναρωτιέται: που είμαι; Πώς θα γυρίσω σπίτι μου; Τα Μάντσκις της λένε ότι πρέπει να πάει στο Οζ δηλαδή σ’ ένα ταξίδι με άγνωστο προορισμό. (Όλοι μας στις ανάλογες στιγμές που είναι να αρχίσουμε ένα ταξίδι με άγνωστο – αβέβαιο προορισμό, δεν κατακλυζόμαστε από ανάλογες τέτοιες ερωτήσεις και αγωνίες;).
Φύλακας στο ταξίδι της Ντόροθι είναι ο σκύλος της ο Τότο που το όνομά του σημαίνει «όλα». Ο Τότο είναι μια υπενθύμιση ότι όλα όσα χρειάζεται είναι πάντα μαζί της, αρκεί να έχει επίγνωση.Στη συνέχεια η Ντόροθι συναντάει τον αρχηγό των Μάντσκις που αντιπροσωπεύει τον ενοποιημένο εαυτό και ο οποίος αναδύεται για να της δώσει κατεύθυνση. Πολλές φορές όταν νιώθουμε χαμένοι και ρωτάμε «που βρίσκομαι», εμφανίζεται ένα μέρος του εσωτερικού μας εαυτού για να μας δώσει απάντηση (αρκεί να είμαστε σε θέση να λαμβάνουμε τα μηνύματα). Στη περίπτωση της Ντόροθι η απάντηση είναι να πάει στο Οζ να συναντήσει το μεγάλο μάγο. Το ορφανό παιδί που μέχρι τώρα επαναλάμβανε το μοτίβο «είμαι παιδί, έχασα τον δρόμο μου, πρέπει να γυρίσω σπίτι μου» καταλαβαίνει ότι είναι μόνο του και ήρθε η ώρα να μεγαλώσει.
Εμφανίζονται επίσης και δύο Μάγισσες, η Καλή και η Κακή που αντιπροσωπεύουν την σκιά και το φως ή την αιώνια πάλη ανάμεσα στο καλό και το κακό. Η Καλή Μάγισσα της δίνει άλλο ένα χάρισμα που θα τη βοηθήσει στο ταξίδι της: τα φημισμένα ρουμπινένια γοβάκια. Όταν η κακιά Μάγισσα λέει: θέλω αυτά τα ρουμπινένια γοβάκια, είναι σαν να λέει στη Ντόροθι «οποιαδήποτε στιγμή μπορείς να βγεις από το δύσκολο δρόμο, αν πουλήσεις αυτά τα παπούτσια» (κάθε φορά που μας δίνεται ένα νέο χάρισμα, μια πιο καθαρή αίσθηση του εαυτού, παρεμβαίνει η σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας για να δει αν είμαστε διατεθειμένοι να πουλήσουμε τη νέα μας πνευματική δύναμη για κάποιο υλικό κέρδος, για κάποια μεγαλύτερη άνεση). Στο δρόμο για το Οζ συναντάει το Σκιάχτρο που παραπονιέται ότι δεν έχει μυαλό. Η επαφή της με το Σκιάχτρο αντιπροσωπεύει ένα διάλογο με την νοημοσύνη της και για πρώτη φορά υποχρεώνεται να αξιολογήσει τη διανοητική της πραγματικότητα (μέχρι τώρα ήταν απλώς παιδί).
Πιο κάτω συναντά τον Τενεκεδένιο Άνθρωπο που έχει τόσο πολύ σκουριάσει ώστε δεν μπορεί να κινηθεί και όταν τον λαδώνουν παραπονιέται ότι χρειάζεται μια καρδιά. Σε συμβολικό επίπεδο η Ντόροθι πρέπει να αφυπνίσει την αίσθηση της αγάπης και της συμπόνιας που υπάρχει μέσα της.Επόμενος σύντροφος που θα συναντήσει είναι το δειλό λιοντάρι που είναι ακινητοποιημένο από το φόβο. Εκείνο που λείπει από το λιοντάρι είναι το κουράγιο που είναι μια λειτουργία της αυτοεκτίμησης και συνδέεται με τη θέληση και την επιλογή. Στο ταξίδι τους προς το Οζ συναντούν πολλές δυσκολίες με πιο επικίνδυνη αυτή του χωραφιού με τις παπαρούνες. Εκεί η Ντόροθι (ένα βήμα πριν από ο στόχο της) μαζί με τον Τότο και το λιοντάρι, πέφτουν σ’ ένα βαθύ ύπνο. Σε συμβολικό επίπεδο για να μπορέσει να περάσει η Ντόροθι από τη παιδική ηλικία στην ενηλικίωση, δεν φτάνει μόνο η χάρη που της δόθηκε, πρέπει να θεραπεύσει το παρελθόν της, κάτι που επιτυγχάνεται εν μέρη στην ασυνείδητη κατάσταση, στον βαθύ ύπνο. Όταν φτάνουν στο Οζ και παρουσιάζονται στο μάγο, αυτός όπως κάθε καλός πνευματικός δάσκαλος τους υποβάλει αμέσως σε δοκιμασία, ζητώντας τους να του φέρουν τη σκούπα της κακιάς Μάγισσας.
Όταν φτάνουν στο Οζ και παρουσιάζονται στο μάγο, αυτός όπως κάθε καλός πνευματικός δάσκαλος τους υποβάλει αμέσως σε δοκιμασία, ζητώντας τους να του φέρουν τη σκούπα της κακιάς Μάγισσας. Στο κάστρο της κακιάς Μάγισσας η Ντόροθι συλλαμβάνεται (στο ταξίδι της πνευματικής μας ανάπτυξης, ακόμα κι αν καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τις επιθυμίες μας, πάντα μας αιχμαλωτίζουν με κάποιο τρόπο οι φόβοι μας και νιώθουμε απομονωμένοι και εγκαταλειμμένοι).Η φυλακή στο σκοτεινό κάστρο, θυμίζει το σκοτεινό δάσος μέσα στο οποίο πέρασε η Ντόροθι σε αναζήτηση της εσωτερικής της ενοποίησης.
Η Ντόροθι καλεί το Σκιάχτρο, το Λιοντάρι και τον Τενεκεδένιο Άνθρωπο για να τη σώσουν. Ουσιαστικά καλεί το δικό της θάρρος, τη δική της θέληση και τη δική της καρδιά, (τα προσωπικά της στοιχεία δηλαδή, που έχει αρχίσει να τα ενοποιεί).
Η Μάγισσα βάζει φωτιά στο Σκιάχτρο δηλαδή αρχίζει την επίθεση σε διανοητικό επίπεδο, κάτι που συμβαίνει συχνά όταν προσπαθούμε να ακολουθήσουμε ένα πνευματικό δρόμο (ο νους λέει: αυτό είναι γελοίο). Η Ντόροθι παίρνει ένα κουβά με νερό που αντιπροσωπεύει το ασυνείδητό της και ρίχνοντάς το στη Μάγισσα, αποχτά αυτοσυνείδηση. Καλώντας η Ντόροθι το ασυνείδητό της, όλος ο κόσμος που κάποτε την τρόμαζε διαλύεται και γύρω της βλέπει μόνο ασφάλεια.
Η αποστολή της στέφτηκε με επιτυχία. Γυρίζοντας με την σκούπα στον Μάγο, αυτός τους λέει ότι αυτό δεν είναι αρκετό. Τότε ο Τότο ο σκύλος και φύλακάς της δεν το δέχεται, το θεωρεί απάτη και τραβώντας την κουρτίνα που έκρυβε το Μάγο, δείχνει στην Ντόροθι ότι δεν χρειάζεται να στηρίζεται σ’ έναν σκιώδη γκουρού για να κάνει τη δική της πνευματική δουλειά. Αφού λοιπόν ο Μάγος ξεσκεπάστηκε, πρέπει να τηρήσει τις υποσχέσεις του και να τη βοηθήσει να βρει το δρόμο της επιστροφής της στο σπίτι της. Αν και το Οζ αντιπροσωπεύει την απόχτηση πνευματικής δύναμης και ανεξαρτησίας, ουσιαστικά δεν έχει νόημα αν η Ντόροθι δεν μπορεί να φέρει μαζί της στο σπίτι της, αυτό που έχει μάθει και να το εφαρμόσει στη καθημερινή της ζωή. Η πνευματική ενόραση δεν πρέπει να είναι μόνο αυτοσκοπός, αλλά ένα μέσον για να μεταμορφώσουμε τη ζωή μας πάνω στη γη από απλή επιβίωση και κυριαρχία σε συμπόνια και υπηρεσία προς τους άλλους.
Η Ντόροθι δέχεται την καθοδήγηση του Μάγου και ετοιμάζεται να φύγει μαζί του με το αερόστατό του, αλλά την τελευταία στιγμή ο Τότο, ο φύλακάς της που κυνηγάει ένα λαγό την τραβάει μαζί του και ο Μάγος φεύγει μόνος του. Τότε εμφανίζεται η Καλή Μάγισσα και της λέει ότι είχε τη δύναμη να επιστρέψει σπίτι της από την αρχή, μόνο που δεν το ήξερε (με τα ρουμπινένια γοβάκια της). Αυτό θυμίζει τη βουδιστική διδασκαλία που λέει ότι είμαστε ήδη τέλειοι Βούδες αλλά δεν το ξέρουμε και φερόμαστε σαν αφώτιστα παιδιά. Η Ντόροθι ολοκλήρωσε το ταξίδι της και με κουράγιο ενοποίησε το νου, την καρδιά και την θέληση. Ο πιο δύσκολος αντίπαλός της, η Κακιά Μάγισσα, αποδείχθηκε εκείνος που τη βοήθησε περισσότερο να διευρύνει τη ψυχή της. Η Ντόροθι έχει πλέον επιστρέψει σπίτι της. Εξωτερικά είναι η ίδια αλλά εσωτερικά έχει μεταμορφωθεί ολοκληρωτικά. Τώρα δεν είναι ένα τρομαγμένο, μικρό ορφανό παιδί, αλλά μία νοήμων και πλήρως αφυπνισμένη καρδιά-συνειδητότητα μέσα στο ίδιο σώμα. Έχει επιστρέψει ακέραια από το χάος και το ταξίδι της.
Και το δικό μας έργο πρέπει να έχει τον ίδιο στόχο. Να αρχίσουμε να βλέπουμε τη ζωή συμβολικά, αντί να παίρνουμε κάθε συναλλαγή προσωπικά και να τη βλέπουμε μόνο στο υλικό επίπεδο. Χρειαζόμαστε την καρδιά που αναζητούσε ο Τενεκεδένιος Άνθρωπος για να αγαπάμε τον εαυτό μας και τους άλλους. Σαν το Λιοντάρι, χρειαζόμαστε κουράγιο και για να αναπτύξουμε την αυτοεκτίμηση μας. Και η νοημοσύνη που το Σκιάχτρο θεωρούσε τόσο πολύτιμη, μας είναι απαραίτητη για να αναγνωρίσουμε τα σημάδια όταν αρχίζουμε να υπονομεύουμε τον εαυτό μας.
Όταν τα συνδέσουμε όλα αυτά μαζί, θα μπορέσουμε όπως και η Ντόροθι να χρησιμοποιήσουμε τη θέλησή μας για να μεταμορφώσουμε το παιδί μέσα μας, σ’ ένα ενδυναμωμένο ων που θα είναι σε θέση να κατευθύνει τη ζωή μας με πάθος και ικανότητα.
Πολλά χρόνια περιπλανήθηκα σε πολλά μονοπάτια ψάχνοντας να βρω το δρόμο που θα με οδηγούσε στο δικό μου σπίτι. Αυτό που δεν είχα συνειδητοποιήσει ήταν ότι τα μονοπάτια που περπατούσα άνηκαν σε άλλους, οπότε ενώ οι άλλοι έφταναν σπίτι τους εγώ απλά ακολουθούσα τις διαδρομές τους.
Το μόνο που ίσχυε ήταν μια προσωρινή απατηλή φιλοξενία!!!
Πίστευα ότι μπορώ να έχω όσα εγώ χρειάζομαι!
Όσα εγώ χρειάζομαι ποτέ δεν τα πήρα. Οι άλλοι μου έδιναν αυτό που μπορούσαν να μου δώσουν. Αυτό που ήθελαν να μου δώσουν και για όσο χρονικό διάστημα αυτοί ήθελαν. Όσο έπαιρνα τα ψιχουλάκια μου, ήμουν ικανοποιημένη και βολεμένη στην ψεύτικη σιγουριά μου! Όταν όμως τα ψίχουλα τελείωναν –όταν ο χρόνος παραμονής μου στο φιλόξενο μονοπάτι τελείωνε τότε ερχόμουν αντιμέτωπη με την οδύνη. Βρισκόμουν νηστική μετέωρη. Ένιωθα να ακροβατώ σε τεντωμένο σχοινί και δεν ήξερα πότε θα πέσω! Δάκρυα –θλίψη –φόβος –πανικός.
…..Τον κύκλο τον ξανάρχιζα. Συστηματικά και αθόρυβα έμπλεκα εγώ η ίδια τον ιστό γύρω μου!..
…. Ώσπου …ήρθε το «χάος». Έχασα τις αισθήσεις μου, και όταν έρθει το χάος στη ζωή μας είναι αλήθεια ότι υπάρχουν μόνο δύο επιλογές. Ή να χαθούμε ή να αρχίσει η αναδόμηση ενός πιο συνειδητού εαυτού.
… Ήμουν λυγισμένη και κουρασμένη όταν ανακάλυψα το μονοπάτι που λεγόταν ρεφλεξολογία. Πήρα απόφαση μόνη μου να το περπατήσω. Αρχικά με δισταγμό, καχυποψία, φόβο. Δεν είχα κουράγιο για άσκοπες περιπλανήσεις. Όμως από την αρχή το μονοπάτι αυτό ήταν διαφορετικό από όλα τα προηγούμενα. Καθώς περπατούσα αντί να κουράζομαι, αποχτούσα γαλήνη, ενθουσιασμό, δύναμη. Ήρθα σε επαφή με μένα. Το σώμα μου και τη ψυχή μου. Σε κάθε βήμα έπαιρνα ενέργεια. Φυσικά και υπήρξαν στιγμές σ’ αυτά τα δύο χρόνια, που τα πόδια μου από τη κούραση λύγιζαν. Όμως σ’ αυτό το μονοπάτι, είχα όσα χρειαζόμουν για να μπορέσω να συνεχίσω. Όπως και η Ντόροθι του Οζ, εκεί συνάντησα τα Μάντσκινς μου, την ομάδα μου, η οποία μου έδινε αγάπη και παρότρυνση. Στη συνέχεια συνάντησα τη νοημοσύνη, το θάρρος, την καρδιά. Η καλή μου μάγισσα η Ευφροσύνη, υπήρχε πάντα εκεί να μου υπενθυμίζει κάθε φορά που έχανα το κουράγιο μου, ότι η δύναμη μου βρίσκεται στα χέρια μου (αρκεί να χτυπούσα τα ρουμπινένια γοβάκια μου, που πάντα κρατούσα).
Τώρα κουρασμένη αλλά ικανοποιημένη και χαρούμενη που περπάτησα το μονοπάτι που εγώ αποφάσισα, ξέρω ότι βρίσκομαι στο δρόμο προς το σπίτι μου!
Υπεύθυνος Καθηγητής: Ευφροσύνη Μάρδα, ρεφλεξολόγος.