Πώς μεταχειρίζεσαι τα πόδια σου;

Σύμφωνα με τον αμερικανό ψυχοθεραπευτή Άρνολντ Μίντελ, ο οποίος ασχολείται με το κρυμμένο νόημα πίσω από κάθε σωματική ασθένεια, το άτομο δεν δημιουργεί την ασθένεια του αλλά η ψυχή του εκφράζει ένα σημαντικό μήνυμα μέσα από την ασθένεια. Επίσης, πάντα σύμφωνα με τον ίδιο, μια χρόνια ασθένεια είναι μέρος της διεργασίας ατομικοποίησης και εξέλιξης του ατόμου.

Η στάση του σώματος μας και ειδικότερα ο τρόπος που περπατάμε, εκφράζει μια ψυχολογική στάση απέναντι στη ζωή και αποκαλύπτει πτυχές του χαρακτήρα μας.

Το πιο απομακρυσμένο απ’ το κεφάλι & ταυτόχρονα, το πιο ¨ανθρώπινο¨ σημείο του σώματος, αποτελεί η καμάρα του ποδιού, ενώ όλοι οι άλλοι μηχανισμοί και τα όργανά μας, μαζί με τον εγκέφαλο, είναι  παρόμοια με των άλλων ζώων. Τα τόξα των ποδιών μας αποτελούν μοναδικό εγγυητή της όρθιας στάσης μας και απολαμβάνουν ελάχιστη αναγνώριση.

Ο τρόπος που μεταχειριζόμαστε τα πόδια μας, προδίδει τον τρόπο ζωής μας. Σε ολόκληρη τη διάρκεια της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους είχαμε άμεση επαφή με τη γη, ενώ εδώ και αρκετούς αιώνες την αποφεύγουμε. Τα παπούτσια με τακούνι, μαρτυρούν την ασυνείδητη τάση μας να τηρούμε όσο γίνεται αποστάσεις  από τη μητέρα γη.

Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι τα μαρτύρια που υφίσταται το μπροστινό μέρος του ποδιού, μέσα σε στενά παπούτσια, αντιστοιχούν στην ιλιγγιώδη αύξηση των πονοκεφάλων. Στους αποκαλούμενους πρωτόγονους πολιτισμούς, όπου όλοι κυκλοφορούν ξυπόλητοι, οι πονοκέφαλοι είναι άγνωστοι.

Σύμφωνα με τον νόμο «όπως επάνω έτσι και κάτω», στα πέλματα απεικονίζεται άλλη μια φορά ολόκληρο το σώμα μας, υπό την μορφή αντανακλαστικών ζωνών, όπου το κεφάλι εντοπίζεται στην περιοχή των δακτύλων.

Η ικανότητα να «γειωνόμαστε», να ριζώνουμε στη ζωή και να στεκόμαστε στα δικά μας πόδια, αποκαλύπτει πόσο εξαρτημένοι είμαστε από τις ρίζες μας και πόσο ανόητο είναι να τις αγνοούμε. Είναι χαρακτηριστική η διάγνωση του Herman Weidelener, ότι είμαστε μια κοινωνία με άρρωστα πόδια, που κινδυνεύει να χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια της, γιατί ασχολείται μόνο με το κεφάλι.

Σύμφωνα με τον Γερμανό ψυχίατρο DALKE, το υγιές πόδι αποτελείται από ένα διπλό τόξο, με δυο γέφυρες και τρία σημεία επαφής με τη γη.

Το μικρότερο, μπροστινό τόξο στηρίζεται σε 2 σημεία – στο ύψος του μεγάλου και του μικρού δακτύλου, ενώ το μεγάλο τόξο στηρίζεται επιπλέον στη φτέρνα. Επομένως, το πόδι μας είναι ένας σταθερός και ελαστικός «τρίπους». Ωστόσο, δεν υπάρχουν πολλοί σύγχρονοι άνθρωποι με τόσο ιδανική επαφή με τη γη. Οι περισσότεροι ταλαντευόμαστε, γιατί αντί για τρία σημεία, στηριζόμαστε  πια μόνο σε ένα ή δύο σημεία.

Όποιος πατάει  στο έδαφος σε 3 σημεία, είναι σίγουρος για τη βάση του και για τη θεμελιώδη αίσθηση που διαθέτει για την πραγματικότητα. Αντίθετα, όποιος δεν έρχεται σε επαφή με τη γη και στα τρία σημεία, είναι σαν να αρέσκεται να αιωρείται, σαν να είναι ξένος προς την πραγματικότητα και πέρα από τα γεγονότα. Σε περίπτωση ισοπέδωσης του μικρού και του μεγάλου τόξου (καμάρα), μιλάμε για πλατυποδία. Οι κάτοχοι της μοιάζουν σαν ολισθαίνουν σε πάγο, χωρίς να μπορούν να βρουν σταθερότητα και κράτημα. Συχνά η ιδιότητα αυτή, μπορούμε να πούμε, πως αντανακλάται σε μια ζωή αδέσμευτη τύπου, χωρίς ρίζες. Εξαιτίας αυτού του αθεμελίωτου και αστήρικτου τρόπου ζωής, δυσκολεύονται να έχουν σταθερές απόψεις.

Σε αντιπαράθεση με τους «παγοδρόμους», βρίσκονται τα άτομα που υπερτονίζοντας την ασφάλεια της άποψής τους, δεν ανασηκώνουν σχεδόν το πόδι από το έδαφος, ούτε στο περπάτημα, λες και η έλξη της γης τους μαγεύει.  Αλλά και μεταφορικά, δεν μπορούν καν να ανασηκώσουν τα πόδια τους, πράγμα που σημαίνει ότι στις πνευματικές περιοχές της σκέψης, όπου εδρεύουν η δημιουργικότητα κι ο αυθορμητισμός, δεν κατορθώνουν να πάνε μπροστά. Αντ’ αυτού είναι όμως αξιόπιστα και σταθερά, λογικά και καλά «γειωμένα». Δεν μπορούν εύκολα να πάθουν ή να τα διαταράξει κάτι. Εκεί όπου για τα άτομα με πλατυποδία μπορούμε να ερμηνεύσουμε πως έχουν κάτι ασυγκράτητο, για τα βραδυκίνητα άτομα το καθετί είναι συγκρατημένο. 

Τελείως διαφορετικά είναι τα πράγματα με τα άτομα που περπατούν στις μύτες των ποδιών, που μάλλον αιωρούνται ανάμεσα στον κόσμο των ονείρων. Περνούν μέσα απ’ τη ζωή, χορεύοντας με το καλύτερο στυλ μπαλέτου.

Το περπάτημα στις μύτες των ποδιών, είναι φυσική παραλλαγή των ψηλοτάκουνων παπουτσιών και μαρτυρεί την ελάχιστη επαφή των κατόχων τους με το έδαφος ή με τη σταθερότητα. Φαίνεται σαν πουθενά να μην ριζώνουν, αφού κάτι τέτοιο θα εμπόδιζε την κίνηση και την ελευθερία της καλλιτεχνικής τους ύπαρξής. Αντί για αίσθηση πραγματικότητας, καλλιεργούν τη φαντασία και από τις δύο πλευρές του πολωμένου κόσμου, έχουν επιλέξει τα ύψη. Αντί για ρίζες έχουν υψιπετή όνειρα, δημιουργικό ενθουσιασμό & πάθος, πλεονάζουσα φαντασία και καθόλου κράτημα. Είναι πολύ δύσκολο να τους ανατρέψει κανείς, γιατί στον παραμυθένιο κόσμο των αιωρούμενων όντων τίποτα δεν είναι σταθερό, αντίθετα όλα είναι ρευστά. Αλλά το ανάλαφρο αυτών των νεφελωδών όντων, έχει και τις σκοτεινές του πλευρές: πολλές φορές αμελούν τελείως την υλική τους υπόσταση. 

Στον αντίθετο πόλο, είναι εγκατεστημένα τα γαμψοειδή πόδια, με τα οποία οι κάτοχοι τους γαντζώνονται στην επιφάνεια της γης, σπασμωδικά, αναζητώντας κράτημα με τα γαμψά δάκτυλα των ποδιών τους, που είναι σαν να μαρτυρούν μια απειλούμενη ύπαρξη, έναν δυνατό πόθο για κράτημα, απ’ όπου δεν θα μετατοπισθούν.

Χρονίως τεταμένα δεν είναι μόνο τα δάκτυλα, αλλά και ολόκληρο το μυϊκό σύστημα  των κνημών και των μηρών, προσδίδοντας μια παρόμοια στάση προς τη ζωή.

Αντίθετα τα ανήσυχα πόδια αποκαλύπτουν την τάση να τρέχουν διαρκώς και κυρίως να τρέχουν να φύγουν. Οι κάτοχοι τους βρίσκονται συνεχώς υπό κινητική πίεση, κρύβοντας πολλές φορές πίσω από την κινητικότητά τους, την τάση να δραπετεύουν.

Ωστόσο, όποιος κι αν είναι ο τρόπος που περπατάμε, όπως και να είναι τα πέλματα μας, ας τα αγαπήσουμε γιατί η αγάπη αποδεσμεύει τη δυσαρέσκεια, διαλύει το φόβο και δημιουργεί ασφάλεια. Όταν μπορείς να αγαπήσεις το σώμα σου όπως είναι, όταν μπορείς να έρθεις σε μια κατάσταση που αγαπάς απόλυτα τον  εαυτό σου, τότε τα πάντα στη ζωή σου κινούνται με ευκολία, αρμονία, υγεία, ευδαιμονία.

Ας απευθυνθούμε σε έναν ειδικό να μας υποστηρίξει και ας ζητήσουμε από έναν επαγγελματία ρεφλεξολόγο να μας χαλαρώσει, γιατί η χαλάρωση ελευθερώνει το σώμα από ανώφελες εντάσεις και το βοηθά να αντεπεξέλθει καλύτερα σε καταστάσεις κόπωσης και ληθαργικότητας, βελτιώνοντας παράλληλα τόσο την ψυχική, όσο και την σωματική ισορροπία του ατόμου.