Ρεφλεξολογία και Τρίτη Ηλικία

Το θέμα το διάλεξα γιατί πιστεύω ότι ο λόγος είναι σπόρος. Παρακολούθησα γι’ αυτό το λόγο σεμινάριο παραμυθιού, παράλληλα συμμετείχα σε ομάδες αυτογνωσίας. 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια καλή μάγισσα, έτσι ξεκινάνε τα παραδοσιακά παραμύθια. 

Η ετοιμολογία της λέξης «παραμυθία» είναι παρηγοριά. Πιστεύω πως μας είναι αναγκαίο να «παραμυθιαζόμαστε» θετικά γιατί αυτό μας υποστηρίζει στην καθημερινότητά μας, ώστε να αντιμετωπίζουμε τις αντίξοες συνθήκες που δημιουργούνται θελημένα ή άθελα μας. Έχοντας πάντα κάτι να μάθουμε από τα δύσκολα μα και τα εύκολα. 

Αποφάσισα να εντάξω στοιχεία λογοτεχνίας κατά τη διάρκεια της άσκησης πιέσεων και μαλάξεων στα πόδια. Ακολουθώντας κάποιο συγκεκριμένο πλάνο σε κάθε περίπτωση διαφορετικό. Σκέφτηκα ότι αυτός εδώ ο άνθρωπος κάτι εκφράζει με τον πόνο στο συγκεκριμένο σημείο του θυροειδούς, στο σημείο του γεννητικού συστήματος, στους μαστούς, στον αυχένα κ.ο.κ. 

Κάποιες φορές λοιπόν ο λόγος χρειάζεται ως θεραπεία, ως φροντίδα, ως αγκαλιά, ως ενθάρρυνση. 

Αυτό φυσικά σημαίνει ότι ο «λόγος» θα είναι σαφής χωρίς πλατιασμούς και δίχως να μπαίνει σε χωράφια ψυχοθεραπευτικά, γιατί αυτό ανήκει σε άλλους. 

Γνωρίζοντας όλοι μας ότι ο «καλός λόγος» επιδρά σαν βάλσαμο – σαν αλοιφή στο μυαλό που σκέφτεται πολυεπίπεδα και κάποιες φορές ίσως τις περισσότερες μέσα σε στεγανά, σε τετράγωνα πλαίσια και οδηγεί σε λάθος τρόπο συμπεριφοράς, στάση ζωής. Αυτό όλο έχει σαν αποτέλεσμα να δυσλειτουργεί η ψυχή μας και ο βαθύτερος εαυτός μας να μην εκφράζεται. 

Η κάθε λέξη με τον τρόπο που εκφέρεται έχει κραδασμούς και δονήσεις. Όλο αυτό το σύστημα δρα θετικά στον θεραπευόμενο και ο θεραπευτής βιώνει εκ νέου και τη δική του πορεία προς τη θεραπεία. 

Θυμάμαι τους ανθρώπους που επηρέασαν την ζωή μου θεραπευτικά. Ελάχιστοι δάσκαλοι στο σχολείο, κάποιοι άνθρωποι με λαϊκή σοφία στην πιάτσα της ζωής «το μεγαλύτερο σχολείο», κάποιοι δάσκαλοι σε ομάδες αυτογνωσίας και κάποιοι «θεραπευτές». 

Αυτοί οι άνθρωποι μου επιβεβαίωναν με τον λόγο τους, με την στάση τους και τον τρόπο ζωής τους την θεραπεία τους. 

Η λαϊκή παροιμία λέει «ο λόγος σου με χόρτασε και το ψωμί μου φάτο». Αυτό λέει πολλά. Παίζει ρόλο «τι λες» και «πως το λες» και αν το λες για να υποστηρίξεις ή να βλάψεις τον άλλον. 

Μόνο όταν ο «λόγος» είναι εκ βαθέων λειτουργεί δημιουργικά. Έτσι λοιπόν τελειώνοντας την κάθε συνεδρία έλεγα κάποιο απόσπασμα από ένα δίστιχο ή από μία συλλογή αποφθεγμάτων διάφορων σοφών. Ανάλογα το τι άρμοζε στην κάθε περίπτωση. 

Βέβαια αυτό προϋποθέτει «διάκριση» και «οριοθέτηση». Οφείλεις να ξέρεις όσο είναι δυνατό να ανοίγεις και να κλείνεις τα όρια της επέμβασης αυτής. Αυτό απαιτεί πολύ προσωπική δουλειά, «άσκηση» καθημερινή αρχικά με τον εαυτό σου. Ας μην ξεχνάμε πως για να γίνεις «θεραπευτής» απαιτείται πολύ προσωπική δουλειά σε ομάδες αυτογνωσίας, θεραπείες, πολύ διάβασμα και αντίστοιχο βίωμα ζωής. 

Σαφώς η θεραπεία μέσα από το λόγο ανήκει σε άλλη θεραπευτική κατηγορία. Ο λόγος λειτουργεί στο ψυχοδιανοητικό πεδίο δημιουργικά όπως αντίστοιχα οι μαλάξεις στα πόδια και στα χέρια. 

Ένας συγγραφέας έγραφε κάπου: «Πόση ζωή έχω χάσει;, αναρωτήθηκε … γιατί δεν κοίταζα γύρω μου. Γιατί κοιτούσα και δεν έβλεπα». 

Έτσι συμβαίνει σε όλους μας, όταν πάμε πολύ γρήγορα στη ζωή μας χωρίς ρυθμό, χωρίς στόχο, χωρίς νόημα, «ανερμάτιστοι». Επειδή δεν θέλουμε να δούμε τα λάθη μας. Πάμε γρήγορα για να κουκουλώσουμε, γιατί φοβόμαστε, γιατί ντρεπόμαστε που δεν έχουμε την δύναμη της ψυχής να αντισταθούμε στο βαθύ κάλεσμα του εαυτού μας ( όπως ο Ζορμπάς του Καζαντζάκη). Επειδή δεν είμαστε έτοιμοι να δούμε την αλήθεια (= α-λήθη). 

Το να τρέχεις, το να χάνεις τα όρια σου, το πολύ φαγητό, το πολύ ποτό, το να φλυαρείς, ν’ αργολογείς, να κριτικάρεις έχουν λήθη. Επειδή μ’ αυτό τον τρόπο δεν εστιάζεις στο δοκάρι που είναι στο μάτι σου αλλά κοιτάς το άχυρο του διπλανού σου, και έτσι χάνεις την ουσία σου, τον βαθύτερο εαυτό σου. 

Το πρόβλημα εμφανίστηκε για να μας μάθει να το λύνουμε αντιμετωπίζουμε. Ο χρόνος που θα χρειαστεί ο καθένας είναι δικός του – είναι απεριόριστος, απέραντος – ο χρόνος είναι άχρονος. 

Έτσι λοιπόν ο λόγος είναι θεραπευτικός όταν και ο «θεραπευτής» έχει διανύσει την δική του πορεία προς τη θεραπεία. Μπορεί πια τότε με ωριμότητα και διάκριση να σπείρει στον θεραπευόμενο λόγο σαν σπόρο καρπερό 

Αναλογίστηκα πόσες φορές θεραπεύτηκα από τον λόγο ανθρώπων που εκτιμούσα το μέγεθος της ζωής τους, τη στάση τους και αυτοί ήταν «θεραπευτές» ο καθένας στον δικό του τομέα. 

Οδηγήθηκα μ’ αυτό τον τρόπο σε νέα φωτεινά μονοπάτια χωρίς Λαιστρηγόνες και Κύκλωπες γιατί αυτούς αν δεν τους κουβανείς μέσα στην ψυχή σου, δεν τους στήνεις μπρος σου (Ιθάκη – Κ. Καβάφης) εμπόδιο στην προσωπική σου ανέλιξη προς το Θείο Θεό. Δεν γίνεσαι άνθρωπος (=ανω- θρώσκω). 

Ευχαριστώ την ομάδα της τάξης μου που μ’ αγκάλιασαν με τα συν και τα πλην μου καθώς και την Ευφροσύνη για την στάση της και όλους συμμετείχαν ως δάσκαλοι μας.