Ρεφλεξολογία και Κλασική Ιατρική

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Κύριοι καθηγητές, κυρίες και κύριοι. Πριν ξεκινήσω θέλω να απευθύνω την ειλικρινή μου εκτίμηση απέναντι σ’ έναν άνθρωπο που εκτός από τις γνώσεις που μου πρόσφερε και τη στήριξη που μου παρείχε, μου έδωσε να καταλάβω πόσο σημαντικό είναι να αγαπάς αυτό που κάνεις, γιατί μόνο τότε μπορείς να το κάνεις καλά. Το πρόσωπο αυτό είναι η καθηγήτριά μου και διευθύντρια του Κέντρου Ρεφλεξολογίας και Έρευνας, κυρία Ευφροσύνη Στραβελάκη. 

Επανέρχομαι στο θέμα μου θέλοντας να υπογραμμίσω ότι κεφαλαιώδες σημείο στην άσκηση του επαγγέλματος του Ρεφλεξολόγου είναι το πάντρεμα της Ανατολικής Φιλοσοφίας που εκφράζει η Ρεφλεξολογία με τη Δυτική Ιατρική, προκειμένου να επιτύχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα που είναι η θεραπεία του ασθενούς. 

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά : 

Σκοπός της Ρεφλεξολογίας

…είναι η βελτίωση της φυσικής και κατ’ επέκταση της ψυχολογικής μας κατάστασης. Το πεδίο δράσης της είναι τα άκρα (πατούσες – χέρια) όπου και εφαρμόζεται, αυτά είναι χαρτογραφημένα σε ζώνες και σημεία τα οποία αντιστοιχούν σε κάθε όργανο του ανθρώπινου σώματος. Ενεργοποιώντας αυτές τις ζώνες και τα σημεία ασκώντας πίεση με τα δάκτυλα μπορούμε να μειώσουμε τον πόνο, να βοηθήσουμε τον ανθρώπινο οργανισμό να αποβάλλει επιβλαβείς τοξίνες και να βοηθήσουμε στην αντιμετώπιση διαφόρων προβλημάτων υγείας που μας ταλαιπωρούν. 

Πριν αποδείξουμε τη συνεργασία που μπορεί να έχει η Ρεφλεξολογία με την Κλασική Ιατρική, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι οι αρχές της δεν είναι απόλυτα αποδεκτές από το σύνολο του ιατρικού κόσμου. Ωστόσο ένας Γάλλος γιατρός ειδικευμένος στη Ρεφλεξολογία είχε πει: «ξεκινώντας κυρίως ως τεχνική χαλάρωσης, η Ρεφλεξολογία χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο για την πρόληψη ασθενών». 

Κάπου εδώ θα πρέπει να καθορίσουμε τις ΑΡΧΕΣ που διέπουν το επάγγελμά μας. Είναι επικίνδυνο να αναγάγουμε τους εαυτούς μας σε απόλυτους θεραπευτές με διαγνωστικό και θεραπευτικό ρόλο. Η κατεύθυνσή μας πρέπει να είναι συμπληρωματική, να υποβοηθά την Κλασική Ιατρική και όχι να την υποκαθιστά. Ο ρόλος μας είναι ολιστικός και έχει στόχο τον άνθρωπο ενώ της Κλασικής Ιατρικής το σύμπτωμα με το αίτιό του. 

Ένα υγιές ανοσοποιητικό σύστημα θα δώσει στο σώμα επιπλέον δύναμη να αντιμετωπίσει το πρόβλημα που το απασχολεί. Η Ρεφλεξολογία είναι το καλύτερο όπλο για τον έλεγχο του πόνου, μια σειρά χημικών αλλαγών συμβαίνουν στο σώμα κατά τη διάρκεια της αγωγής με τη Ρεφλεξολογία. Ο εγκέφαλος παράγει περισσότερες ενδροφίνες ουσίες που είναι υπεύθυνες για την αναλγησία) με αποτέλεσμα να μπλοκάρεται η ύλη του πόνου. 

Αποδεικνύουμε δηλαδή ότι η Ρεφλεξολογία στο υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα του ανθρώπου από τη γέννησή του, στην αντιμετώπιση δηλαδή του πόνου, επιδρά αποτελεσματικά αλλά όχι καταλυτικά. Αυτό γίνεται γιατί ο ρόλος της Κλασικής Ιατρικής πρέπει να είναι αυτός που θα λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη μας, θα πρέπει να είναι αυτός που θα μας κατευθύνει εάν η αντιμετώπιση θα είναι συμπληρωματική, συντηρητική, ή άλλου είδους. 

Η Δεοντολογία του επαγγέλματός μας δεν επιτρέπει να αγνοήσουμε το διαγνωστικό κομμάτι της Κλασικής Ιατρικής, αντίθετα επιτρέπει να συναγωνιστεί με το θεραπευτικό. 

Εδώ προκύπτουν κάποια ερωτήματα που έχουν σχέση μ’ αυτές τις δύο μορφές θεραπείας: 

Πού ενδείκνυται η Ρεφλεξολογία, που αντενδείκνυται, αλλά και το βασικό ερώτημα, πως προέκυψε η ανάγκη γι’ αυτή την ήπια μορφή εναλλακτικής θεραπείας ενώ από αρχαιοτάτων χρόνων υφίσταται η Κλασική Ιατρική σαν επιστημονικός φορέας. 

Καταρχάς η Ρεφλεξολογία διαφορετικά ονομάζεται και η «Ανώδυνη Πρόταση», δεν είναι πανάκεια με την έννοια ότι δεν επισκεπτόμαστε το Ρεφλεξολόγο με την ελπίδα ότι θα θεραπευτούμε αλλά ότι θα λειτουργήσει ως συμπληρωματική μέθοδος οποιασδήποτε θεραπευτικής αγωγής άρα μπορεί να εφαρμοστεί σε οποιοδήποτε πρόβλημα που θα ζητηθεί η βοήθειά μας. Ειδικά όμως για προβλήματα τα οποία είναι απόρροια ψυχοσωματικών μπλοκαρισμάτων η Ρεφλεξολογία θεωρείται το καλύτερο φάρμακο. 

Όπως όμως κάθε φάρμακο έτσι και η Ρεφλεξολογία έχει κάποιες αντενδείξεις, κάποια προβλήματα δηλαδή που η εφαρμογή της πρέπει να αποφεύγεται, όπως δερματικές παθήσεις της περιοχής εφαρμογής, λύσεις συνέχεια δέρματος, κατάγματα, αλλά και πολύ σοβαρά προβλήματα του κυκλοφορικού και καρδιαγγειακού συστήματος. 

Επίσης καλό είναι να αποφεύγεται : 

• το πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης (ειδικά εάν έχει προηγηθεί κάποια αποβολή) 
• σε θρομβωτικές καταστάσεις 
• σε περιπτώσεις εσωτερικών αιμορραγιών 
• σε άτομα που έχουν υποστεί καρδιακή προσβολή 
• και γενικά σε άτομα που δεν είναι έτοιμα να δεχτούν τη βοήθειά μας. 

Τώρα όσον αφορά, το πώς προέκυψε η ανάγκη για συμπληρωματικές θεραπείες τα τελευταία χρόνια, ενώ ταυτόχρονα η συμβατική ιατρική μοιάζει να έχει λύσεις για κάθε ασθένεια είναι ένα ερώτημα που έχει όμως την εξήγησή του. Ένας λόγος είναι πως, με κάθε ιατρική ανακάλυψη που σώζει ζωές, μαθαίνουμε για ένα νέο κίνδυνο που απειλεί την υγεία μας. Πολλοί από αυτούς μάλιστα, προκαλούνται από τα ίδια φάρμακα που σώζουν τη ζωή μας. Για παράδειγμα, από τότε που άρχισαν να χρησιμοποιούνται τα αντιβιοτικά, τα οποία δάμασαν την πιο θανατηφόρες ασθένειες της ιστορίας, έχουν αναπτυχθεί νέα είδη βακτηρίων ανθεκτικά σε αυτά τα αντιβιοτικά. Οι παρενέργειες φαρμάκων που χορηγούνται με ιατρική συνταγή είναι η έκτη πιο συνηθισμένη αιτία θανάτου στις Ηνωμένες Πολιτείες. 

Αλλοι κίνδυνοι για την υγεία οφείλονται σε ευρύτερα προβλήματα στο στρες της καθημερινής ζωής, τη μόλυνση της ατμόσφαιρας, τις τροφές μαζικής παραγωγής, τα επικίνδυνα για την υγεία μας αγροτικά λιπάσματα και πολλά άλλα που καταστρέφουν το περιβάλλον. Την ίδια στιγμή, δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση από τη συμβατική ιατρική να θεραπεύει τα πάντα. Βλέπουμε ακόμη και την επιστροφή θανατηφόρων ασθενειών που πιστεύαμε ότι είχαμε νικήσει – η φυματίωση για παράδειγμα, που κάποτε είχε νικηθεί με αποτελεσματικές φαρμακευτικές αγωγές, επιστρέφει απειλητική λόγω του AIDS και της αυξανόμενης φτώχειας. Δεν είναι, λοιπόν, παράξενο που πολλοί άνθρωποι, νοιώθοντας ότι βρίσκονται στο έλεος δυνάμεων που δεν μπορούν να ελέγξουν, καταφεύγουν σε διαφορετικούς τρόπους θεραπείας. 

Σήμερα έχουμε τη δυνατότητα να επιλέξουμε φυσικές θεραπείες για τις ασθένειές μας. Ενώ, δηλαδή, μπορεί να παίρνουμε αντιβιοτικά για σοβαρές μολύνσεις που δεν ανταποκρίνονται σε καμιά άλλη αγωγή, μπορούμε, για παράδειγμα, να ακολουθήσουμε μια συνταγή ομοιοπαθητικής για να ανακουφίσουμε τον πονόλαιμο. Τα σπασμένα οστά μπορεί να χρειάζονται χειρουργείο, αλλά, αν υποφέρουμε από πόνους στη μέση, μπορούμε να ζητήσουμε τη βοήθεια ενός Φυσιοθεραπευτή, χειροπράκτη ή ρεφλεξολόγου. 

Ολο και περισσότεροι άνθρωποι δοκιμάζουν ήπιες θεραπείες αυτοβοήθειας για την αντιμετώπιση κοινών ασθενειών ή για την ανακούφιση των ενοχλήσεων που προκαλούν πολλά μακροχρόνια προβλήματα. Ετσι, όταν αποτυγχάνει η συμβατική ιατρική, οι άνθρωποι ανακαλύπτουν τη δύναμη άλλων μορφών θεραπείας, όπως η Ρεφλεξολογία και η Πιεσοθεραπεία, για να αντιμετωπίσουν σωματική και συναισθηματικά προβλήματα. 

Στο «Δια Ταύτα» 

…λοιπόν ελπίζοντας να μην σας κούρασα αλλά και να κατάφερα να σας δώσω μια συνοπτική εικόνα τι σχέση μπορεί να έχουν η Ρεφλεξολογία και η Συμβατική ιατρική, μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι δύο διαφορετικές Αντιλήψεις, δύο διαφορετικές Φιλοσοφίες, δύο διαφορετικές Επιστήμες, με κοινό στόχο όμως τον άνθρωπο, αν συνεργαστούν χωρίς ίχνος προκατάληψης, με αμοιβαίο σεβασμό και προ πάντων με αυξημένη εκατέρωθεν δεοντολογία, μπορούν να λύσουν πολλά από τα προβλήματα υγείας του σύγχρονου ανθρώπου. 

Σας ευχαριστώ πολύ