Το τραπέζι της Φύσης

Μια φορά κι έναν καιρό σε λιβάδι δροσερό η μάνα μας η φύση μας έχει καλέσει όλα τα παιδάκια σε ένα όμορφο πάρτυ. Έστειλε προσκλήσεις σε όλους. Με μεγάλη χαρά η μάνα προετοιμάστηκε για το πάρτυ. Έστρωσε ένα όμορφο πράσινο τραπεζομάντιλο, έβαλε τα πιάτα για το φαγητό για κάθε παιδάκι.

Έγραψε τα ονόματα των παιδιών και τα τοποθέτησε στις θέσεις τους. 

Τα ονόματα ήταν γραμμένα στη γλώσσα της φύσης, επειδή υποτίθεται ότι όλα τα παιδιά της φύσης ξέρουν τη μητρική τους γλώσσα. 

Ο πιο πεινασμένος από τους καλεσμένους ήταν ο λύκος. 

Ας δούμε τώρα πώς παρουσιάστηκε ο τρομερός λύκος στο τραπέζι της φύσης. Μπαίνει ο λύκος ρίχνει μια ματιά στις καρτούλες, αμέσως τις διαβάζει και βρίσκει που είναι η θέση του. Κάθεται και αρχίζει να τρώει. Δεν βλέπει αριστερά τι έχει βάλει η μάνα στο πιάτο των ποντικών ούτε δεξιά τι φαγητό έχει στο πιάτο των ελεφάντων. Ο λύκος κοιτάζει μόνο στο δικό του το πιάτο. Δεν βλέπει τηλεόραση όταν τρώει, δεν πίνει τίποτα υγρά όταν τρώει, δεν μιλάει ούτε στεναχωριέται, δεν ζητάει δεύτερο πιάτο απλώς κάνει τη δουλειά του, τρώει. Μετά από λίγο μπαίνει η αλεπού. Μα την πονηρή την αλεπού! Και γι αυτήν ήξερε η γλώσσα της φύσης, γρήγορα διάβασε τις καρτούλες και βρήκε που είναι η θέση της. Έκατσε και άρχισε να τρώει. Δεν ενδιαφερόταν τι τρώει δίπλα της η μέλισσα, ούτε τι έχει βάλει η μάνα στο πιάτο του κουνελιού. Έτρωγε μόνο από το δικό της το πιάτο. Σιγά σιγά ήρθαν όλοι οι καλεσμένοι. 

Αγάπη και ειρήνη βασίλευε σ’ αυτό το όμορφο πάρτι. Μια ορχήστρα αηδονιών τραγουδούσε Τα μαγικά της τραγούδια, τα σπουργιτάκια χόρευαν χαρούμενα και μια υπέροχη ευωδιά λουλουδιών σκορπιζόταν στον αέρα. 

Το ευλογημένο τραπέζι της φύσης. Με μεγάλη χαρά η μάνα δεχόταν κάθε ένα παιδάκι. Καθόταν δίπλα στην πόρτα και το αγκάλιαζε θερμά. 

Η αγκαλιά της μάνας μια.

Πόσο τρυφερή είναι, πόσο αληθινή! 

Ήρθαν σχεδόν όλοι Μόνο ένα παιδί ακόμα έλειπε από το πάρτυ. Το α- αγαπημένο παιδί 

της μάνας.., : Έχει να το δει αιώνες 

την αγκαλιά της και έμεινε ορφανό…

Χάθηκε…

Έφυγε από η μάνα το αγαπούσε πάρα πολύ και η προαίσθησή της έλεγε ότι αυτή τη φορά θα έλθει. Περίμενε με αγωνία το παιδί της, 

Μετά από λίγο το είδε και φοβήθηκε από αυτό που είδε. 

Για να δούμε γιατί φοβήθηκε η μάνα. ” Μα όταν το γέννησα, θυμάμαι καλά το γέννησα με δύο μάτια!; Γιατί τώρα το παιδί μου έχει τέσσερα μάτια 

Όταν το γέννησα, θυμάμαι καλά το γέννησα με δύο πόδια Τώρα βλέπω το παιδί μου με τέσσερα πόδια 

Όταν το γέννησα, θυμάμαι καλά το γέννησα με δύο αυτιά. Γιατί τώρα έχει τέσσερα αυτιά 

Όταν το γέννησα, θυμάμαι καλά το γέννησα με μία καρδιά. Τώρα τι βλέπω? Έχει πέντε έξι ψεύτικες καρδιές (μπαι – πας). 

Όταν το γέννησα, θυμάμαι καλά το έκανα με τριάντα δύο δόντια. Τώρα βλέπω ότι το παιδί φοράει ψεύτικα δόντια (μασέλες) 

Πώ πώ και τι βλέπω ακόμα. Γιατί χρησιμοποιεί τη μύτη του σαν καπνοδόχο? 

Τι έγινε με το παιδί μου? Πώς έγινε έτσι? Τι κορόιδο είναι αυτό? 

Καυτά δάκρυα άρχισαν να αναβλύζουν από τα μάτια της μάνας. Η καρδιά της έσφιξε από πόνο. Πώς το αγαπημένο της παιδί μεταμορφώθηκε σε ένα μεταλλαγμένο πράγμα? Παρ’ όλο αυτό, ένιωθε απέραντη αγάπη σε πλησίασε να το αγκαλιάσει. 

Αλλά ο μεταλλαγμένος φοβήθηκε πολύ από αυτή την άγνωστη γυναίκα και άρχισε να φωνάζει τρέμοντας : 

– «ποια είσαι εσύ και τι θέλεις από μένα;» 

– «Είμαι η μάνα σου, παιδί μου, σε αγαπώ και σε κάλεσα στο πάρτυ μου. Πεινάς πολύ παιδί μου. Έχω ετοιμάσει και για σένα ένα πιάτο φαγητό. Διάβασε τις καρτούλες, και βρες που είναι η θέση σου και κάθισε να φας». Ο μεταλλαγμένος πεινούσε πολύ. Κουνήθηκε με τα τέσσερά του πόδια και προσπάθησε να διαβάσει τις καρτούλες με τα τέσσερά του μάτια. Μάταια… Από την πίσω τσέπη φαίνονταν κάποια χαρτιά – διάφορα διπλώματα από τα ανθρώπινα σχολεία που είχε τελειώσει. Είχε πληρώσει αρκετά χρήματα για να μορφωθεί. Έμαθε πέντε – έξι ανθρώπινες γλώσσες, αλλά έχει ξεχάσει τη μητρική του γλώσσα. Κοίταξε τις καρτούλες και δε καταλάβαινε τίποτα Πεινούσε, αχ πως πεινούσε! 

Πήγε πίσω από τη πλάτη του λύκου, κοίταξε στο πιάτο του, έκλεψε ένα κόκαλο, και άρχισε να γλύφει το αίμα. Πήρε όλα τα ουσιαστικά του λύκου μέσα του. Πήγε πίσω από την αλεπού και έκλεψε από το πιάτο της φαγητό, το ίδιο έκανε από όλα τα άλλα πιάτα, και αντί να παρουσιαστεί σαν αφεντικό στο τραπέζι της φύσης, παρουσιάστηκε σαν ο πιο μεγάλος κλέφτης. Η μάνα δεν ήθελε να πιστέψει στα μάτια της. Τα πουλιά σταμάτησαν τα τραγούδια τους, τα λουλούδια μαράθηκαν. Πάνω στο γιορτινό τραπέζι έπεσε ένα παγωμένο πέπλο και ο παγετός κάλυψε το δάσος. Τα τελευταία ουρλιαχτά των πουλιών, των ζώων βυθίστηκαν κάτω από τον πάγο. Ο ήλιος εξαφανίστηκε και ένα τρομαχτικό κατάμαυρο σκοτάδι αγκάλιασε τα πάντα Μετά από λίγο φύσηξε δυνατός αέρας και από το πουθενά εμφανίστηκε μια μάγισσα, η οποία κρατούσε στο δεξί της χέρι ένα μαγικό ραβδί, γεμάτο με πυγολαμπίδες. Έκανε ένα κύκλο με το ραβδί μπροστά στα μάτια του μεταλλαγμένου και εξαφανίστηκαν τα γυαλιά του. Έγινε θαύμα- είδε φως με τα δυο τα δικά του μάτια! Οι πυγολαμπίδες πήγαν επάνω του. Εξαφανίστηκαν τα ακουστικά του, οι μασέλες του, τα μπαστούνια του, οι ψεύτικες καρδιές (μπαι – πας).

Ξαναβρήκε το δικό του μαλλί, χαμογέλασε με τα δικά του δόντια και το αληθινό του χαμόγελο έλιωσε τον πάγο. 

Ο ήλιος γύρισε και πλημμύρισε φως. Τότε η μάνα αναγνώρισε το αληθινό της παιδί. Ο μεταλλαγμένος έχει εξαφανιστεί. Ξαναγεννήθηκε ο άνθρωπος! Αμέσως θυμήθηκε την Άλφα – Βήτα της φύσης και βρήκε που είναι η θέση του στο μητρικό του τραπέζι. Βρήκε το πιάτο του και είδε τι έχει βάλει η μάνα για τον άνθρωπο. 

Για να πάμε και εμείς να ρίξουμε μια ματιά στο πιάτο του. 

Ποιο είναι το ανθρώπινο φαγητό;

Το ανθρώπινο φαγητό δεν μιλάει, δεν περπατάει, δεν αποφεύγει τον άνθρωπο όταν πλησιάζει να το μαζέψει, κάθεται φρόνιμα, είναι στο ύψος του, είναι ψημένο στο καλύτερο φούρνο. ο ηλιακός, τριακόσιες εξήντα πέντε ημέρες δούλευε η φύση για να φτιάξει το φαγητό του. Τόσες φορές έχει έλθει ο ήλιος. Ούτε μια μέρα δεν πήρε ρεπό. Όλα τα άστρα του έχουν στείλει τα φιλάκια τους, το σύμπαν το είχε στην αγκαλιά του. Το ανθρώπινο φαγητό έχει απίστευτα χρώματα, καταπληκτικά αρώματα, τέλεια φόρμα. Δεν κλαίει όταν το τρώμε, δεν μας δαγκώνει, δεν μας λερώνει, δεν το λερώνουμε, δεν μας δημιουργεί στρες, δεν του δημιουργούμε στρες, δεν μας φοβάται, δεν το φοβόμαστε. Μπορούμε να κοιμηθούμε αγκαλιά μαζί. Είμαστε ένα πράγμα με το φαγητό μας. Περήφανα μπορούμε να πούμε: Είμαστε το φαγητό μας! 

Το ανθρώπινο φαγητό έχει ένα πόδι. 

Τώρα, καταλάβατε, καλοί μου φίλοι τι έχει βάλει η μάνα στο πιάτο για τον άνθρωπο;